Column - Hoe snel hysterie kan omslaan in teleurstelling

Hoe snel hysterie kan omslaan in teleurstelling

Donderdag speelde in de Minnepoort de nieuwe voorstelling van Wouter Deprez, samen met Wannes Capelle en Frans Grapperhaus. Een geslaagde avond en uiteraard maakten ze gebruik van het succes van hun voorstelling om hun CD’s en boeken te verkopen. Uiteraard ging dat gepaard met een signeermoment, dus schoof ook ik na de voorstelling aan in de rij voor een handtekening.

Dat deed me terugdenken aan de ‘Twilightnight’, waar ik vorig jaar naartoe ben geweest. Omwille van de Twilighthype die er toen - en nu nog – heerste, hadden ze besloten een marathon van de 3 films te houden. Omdat het ineens ook de première was van Eclipse, kwamen er ook twee acteurs van de film , namelijk Ashley Greene en Xavier Samuel om de film extra te promoten. Uiteraard één grote hysterie bij alle fans, vooral dan de meisjes (hoewel het publiek van de Twilightsaga sowieso vooral uit meisjes bestaat), die vooral voor de nieuwe ‘hottie’ Xavier Samuel kwamen.

Aangezien de examens pas gedaan waren, wouden we (mijn vriendinnen en ik) er al een beetje vroeger naartoe gaan, om de stoom van de proefwerken af te blazen. Dus stonden we daar zoals de ‘echte’ fans, die er uren te vroeg zijn om zeker vooraan te staan wanneer de acteurs voorbij komen. We waren misschien niet echt ‘gefreakt’, maar ik moet toch toegeven dat we het stiekem heel spannend vonden om de grote filmsterren te zien. Aangezien we ook heel vroeg waren, besloten we van dat voordeel gebruik te maken en vooraan aan de dranghekken te gaan staan. Toen de hordes fans eenmaal aangekomen waren, kregen we wel spijt van die beslissing, want we werden helemaal

omringd door schreeuwende, gillende meisjes, die probeerden door te dringen tot aan de eerste rijen. Iedereen wachtte vol spanning op de aankomst van de acteurs (die, zoals dat past bij artiesten, véél te laat kwamen) en schreeuwde de longen uit het lijf om de spanning eruit te laten.

Maar toen de acteurs eindelijk aankwamen, bleek al die moeite voor niets, want tegen de tijd dat we doorhadden dat het werkelijk Ashley Greene, Xavier Samuel en hun entourage waren die over de rode loper liepen, waren ze al lang voorbij. Ze werden nog wel even op het podium geroepen om één of andere gouden ster in ontvangst te nemen, maar hoewel er een micro gebruikt werd, konden we er geen woord van verstaan, aangezien het gegil van de meisjes rondom ons alles overstemden. Eenmaal de acteurs weg waren, sijpelde de hysterie weg en kwam er teleurstelling en gemopper in de plaats, omdat de acteurs bijna niet gezien waren. Daarna duurde het nog een eeuwigheid tot de dranghekken werden weggehaald en we door konden naar de filmzaal, waar nog herhalingen werden getoond van de interviews van journalisten, die wel de kans hadden gekregen met de Hollywood-vedettes te praten, al was het maar kort.

Gelukkig kregen we nog drie films om ons mee zoet te houden, dus al bij al was de avond nog vrij geslaagd. Al denk ik dat eender wat een opluchting zou zijn geweest ten opzichte van de examenperiode. Maar ik heb daar ook bijgeleerd dat hysterisch doen vaak geen zin heeft, dus kon ik met een rustig hart aan Wouter Deprez zijn zeer gewilde handtekening te vragen.

Lien