Recensie Maanziek

Niemand zal Maanziek snel vergeten

Komiek en cabaretier Wouter Deprez, Wannes Cappelle, zanger van Het Zesde Metaal, en cellist Frans Grapperhaus treden samen op in Maanziek. Met een mengeling van muziek, comedy en toneel veroveren ze een plekje in uw hart.

Als de voorstelling begint, ziet de opstelling van de drie artiesten er uit alsof alle aandacht naar Wouter zal gaan: ze zitten een eindje uit elkaar en Wouter zit iets meer naar voor dan de twee anderen. In het begin gaat dit ook zo, Wouter vertelt over zijn toekomstige reis naar Zuid-Afrika, waar zijn vriendin voor een vzw gaat werken. Hij vergelijkt het afscheid tussen hem en het publiek met een afscheid tussen geliefden. Waarbij het voor de toeschouwers zwaar zal zijn om aan hem trouw te blijven en niet te zondigen door “misschien wel naar Wim of Philippe te gaan kijken.”

Al bij al lijkt het stuk niet goed op gang te komen. De door Wannes Cappelle in het West-Vlaams gezongen liedjes die door Wouter Deprez op zijn gitaar en door Frans Grapperhaus op zijn cello begeleid worden zijn leuk, maar de monologen van Wouter zijn niet erg meeslepend.

Dan volgt er echter een verandering in de opstelling van de artiesten. Wouter nodigt Wannes uit om op zijn plaats – vooraan – te komen zitten. Wannes wil dit eerst afslaan maar geeft dan uiteindelijk, aarzelend, toe. Hierna worden de liedjes van Wannes steeds beter en wordt het steeds duidelijk dat Wouter het  rolletje van arrogante artiest speelt. Zo stelt hij Wannes voor als zijn vervangartiest, omdat het anders voor ons onhoudbaar zal zijn om hem te missen. Langzaamaan wordt Wannes zelfverzekerder in zijn rol van frontman, maar terwijl zijn durf groeit, groeit ook Wouters irritatie.  

Het script is niet helemaal verzonnen: toen Maanziek werd aangekondigd, werd overal gezegd dat het een voorstelling van Wouter Deprez was, de twee anderen werden meestal niet vernoemd. Hierdoor groeide bij hen het idee om Wouter als arrogante artiest neer te zetten en zo het contrast tussen hem en de pure, eerlijke zanger (Wannes) te laten zien.

Door de opvolging van grappige sketches en emotionele liedjes wordt Maanziek een aaneenschakeling van emotionele hoogtepunten. Het ene moment klinken er lachsalvo’s, het volgende moment is heel de zaal doodstil. Dit zorgt ervoor dat alles een diepe indruk maakt op de kijker en dat niemand Maanziek snel zal vergeten.

Jelena Van Meerbeek