DUIDELIJK TRIOMF VOOR DE JONGE GEIRNAERT
Recensie Flatlife van Jonas Geirnaert
In deze 11 minuten durende animatiefilm die op Cannes bekroond is, presenteert Jonas Geirnaert een veelbelovend eindwerk. Hij volgt de lotgevallen van vier flatbewoners die niets kunnen doen zonder dat dit gevolgen heeft voor hun buren. Geirnaert toont zichzelf hiermee een grote belofte voor de toekomst en een talentvol televisiemaker.
Tijdens de generiek wordt een standaardflatgebouw getoond, waarbij vier flats in kleur zijn gezet, de rest staat in grijstinten. Al snel wordt ingezoomd op deze vier flats en maak je kennis met de vier bewoners. Er is een schilder die zich vooral tot stillevens van vazen beperkt, een mecanicien die graag en vaak naar tv kijkt en een oud koppel waarvan de man kaartspeelt en de vrouw met de was bezig is. De personages zijn in een simpele stijl getekend, er zijn ook niet veel versieringen of details aan het geheel toegevoegd.
Jonas Geirnaert kiest voor opzwepende, ritmische geluiden die in combinatie met elkaar als muziek gaan klinken. Hiermee worden de irritaties van de flatbewoners al snel op een speelse wijze duidelijke gemaakt. Zo probeert te schilder zijn nieuwste schilderij op te hangen, waardoor de mecanicien met zijn bezemsteel op het plafond gaat kloppen. Of blokkeert het wasmachine van de oudere vrouw, waardoor verscheidene andere schilderijen op de grond vallen of de tv van de mecanicien ontploft.
Humor is niet bepaald onbelangrijk in dit kortfimpje. Niet voor niets behoort Jonas Geirnaert tot het overal bejubelde Neveneffecten- grappenmakers van de hoogste graad. Toch is alles duidelijk en verstaanbaar, zodat dit filmpje geen hoog instapniveau heeft.
Wat Geirnaert met zijn -op het eerste zicht- simpele verhaallijn neerzet is een alledaagse, herkenbare situatie die ontstaat door het gebrek aan plaats en door menselijke irritaties die ontstaan als door je buren of door jezelf van alles lijkt mis te lopen. Dit lijkt een insinuatie op de wereld van vandaag, waar de mens- door zijn nog steeds groeiende aantal- dichter en dichter op elkaar moet gaan wonen, maar Geirnaert beweert dat hij geen politieke boodschap aan de film wou meegeven.
Deze mengeling van humor en herkenbaarheid zorgt voor een flitsend tafereel waarin de situaties in een hoog tempo op elkaar volgen en je krijgt als kijker geen moment rust of de gelegenheid je gedachten af te laten dwalen. De animatiefilm is dus een duidelijk triomf voor de jonge Geirnaert en verdient al het succes waarmee het op het filmfestival van Cannes onthaald werd.
Jelena Van Meerbeek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten